[EN] The smooth rythm of this poem cannot easily be transposed to other languages. Yet by letting the rhyme alone it is possible to render a hue of the original freedom of expression. Take a try.
[DE] Der Rhythmus und die Natürlichkeit dieses Gedichts sind schwer in andere Sprachen zu übertragen. Aber wenn man den Versuch, die Übersetzung zu reimen aufgibt, kann man einen Hauch der Freiheit des Originals spüren. Nun, es ist hier zu schmecken.
[PL] Rytm i naturalność tego wiersza są trudne do transpozycji na inne języki. Ale porzucając próbę rymowania tłumaczenia, można oddać posmak wolności słowa, jaką posiada oryginał. Więc oto on do delektacji.
[ES] El ritmo y la naturalidad de este poema son difíciles de transponer a otros idiomas. Pero, abandonando el intento de rimar la traducción, es posible hacer sentir un halo de de la libertad de expresión del original. Bueno, helo aquí para ser degustado.
RELUCTANCE
Out through the fields and the woods
And over the walls I have wended;
I have climbed the hills of view
And looked at the world, and descended;
I have come by the highway home,
And lo, it is ended.
The leaves are all dead on the ground,
Save those that the oak is keeping
To ravel them one by one
And let them go scraping and creeping
Out over the crusted snow,
When others are sleeping.
And the dead leaves lie huddled and still,
No longer blown hither and thither;
The last lone aster is gone;
The flowers of the witch-hazel wither;
The heart is still aching to seek,
But the feet question ‘Whither?’
Ah, when to the heart of man
Was it ever less than a treason
To go with the drift of things,
To yield with a grace to reason,
And bow and accept the end
Of a love or a season?
WIDERWILLEN
Durch Felder und Wälder bin ich gegangen
und über Mauern bin ich gesprungen.
Auf dem Hügel der Sicht, ich stieg,
sah die Welt und sprang, kam nach Hause
und tiens, es war vorbei
Die Blätter sind alle tot auf dem Boden
außer denen, die mit der Eiche bleiben
um sie einzeln zu zerreißen und sie auf hartem Schnee
krabbeln und kriechen zu lassen
Und die toten Blätter liegen zusammengekauert und still
nicht mehr hin und her geblasen
der letzte einsame Aster ist weg
die Blüten des Haselnussbaums – verwelken
Das Herz sehnt sich noch nach Suchen
aber die grundlegende Frage ist “Wohin?”
Ach, wann war es denn für ihn
weniger als ein Verrat, sich zu verlassen,
auf die Vernunft zu gehorchen
höfflich sich zu beugen
und das Ende einer Liebe oder eines Jahreszeits
anzunehmen?
NIECHĘĆ
Żem przez pola i lasy szedł
przeskoczył ściany
wspiął się po widoki w górę
popatrzył na świat
a potem zszedł
do dom drogą wrócił
i już i oto
skończył bieg
Liście na grunt padły martwe
kilka z nich dąb zachował
żeby szczypać je po kolei
i pozwolić pełzać i szmerzyć
na pokruszonym śniegu
Martwe liście w kopce cichej
nie wiedzone już wiatrem
aster już ostatni – zwiędły
oczar wirginijski – wyschnięty
serce zrywa się w wędrówkę
lecz pytanie – Kędy?
Ach, kiedy dlań nie była zdradą
potulność wobec czasu
pokłon na cześć rozumu
i godzenie się na śmierć
jakiejś miłości lub pory?
A DESGANO
Salí a caminar campos y bosques
salté paredes
subí a las colinas
a mirar el mundo
y descendí
retorné a casa
y he aquí
finiquitado
Las hojas yacen muertas en la tierra
salvo algunas en el roble
que él libera una por una
a sisear y se arrastrar
en la intemperie helada
Ellas yacen muertas,
mancomunadas y quietas
no más presas del viento
el último áster, agostado
las flores del avellano, resecas
y el corazón ansía aún buscar
mas la pregunta es ¿Dónde?
¡Ah! ¿Cuándo para el alma
no ha sido una traición
aceptar el tiempo
plegar con gracia a la razón
con bonhomía dejar ir
a un amor, a una estación?